Kazanie na XXX Niedzielę Zw. (26 X 2025 r.) - kościoły parafialne

Kazanie na 30. Niedzielę Zw. (26 X 2025 r.)

BRACIA i SIOSTRY!

Wzmianki w materiałach źródłowych odnoszą się do założenia w XIII wieku, najprawdopodobniej przez krzyżaków, parafii garckiej, wyłączonej z parafii gniewskiej (zapewne po 1284 roku, kiedy biskup włocławski Wisław zezwolił zakonowi krzyżackiemu – posiadającemu na mocy układu w Miliczu w 1282 roku ziemię gniewską – na budowę nowych kościołów w komturii gniewskiej).

W czasie reformacji (w XVI wieku) większość parafian przeszła na luteranizm i na 50 lat zajęli kościół parafialny w Wielkim Garcu, aż do 1596 roku, kiedy biskup włocławski Hieronim Rozrażewski odebrał im kościół i na nowo poświęcił. W 1631 roku, ewangelicy wykorzystując spichlerz w Rudnie urządzili w nim swój kościół. W roku 1761 zbudowali nowy kościół ewangelickoaugburski, który w 1984 roku został przebudowany (z zachowaniem wieży z 1796 roku) na kościół filialny pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego.

            Obecny kościół parafialny, który znajduje się w Wielkim Garcu, sięga początku XIV wieku. Gruntowna przebudowa kościoła miała miejsce w XVI i XVII wieku. Kościół od początku istnienia nosi wezwanie maryjne. Obecną nazwę, Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, nadano kościołowi w 1746 roku (a dogmat o Niepokalanym Poczęciu NMP został ogłoszony przez papieża dopiero w 1854 roku). Wyposażenie kościoła
w przeważającej części jest barokowe (czyli z XVIII wieku).

           W ołtarzu głównym, oprócz figur świętych Piotra i Pawła widnieje pełnoplastyczna rzeźba Madonny z Dzieciątkiem, natomiast w części centralnej retabulum – obraz z XIX wieku przedstawiający Matkę Bożą Niepokalaną i w zwieńczeniu – malowidło z XVIII przedstawiające Matkę Bożą Szkaplerzną oraz archanioł Michał (ważący na szali dobro i zło). To w tym kościele i przed tym ołtarzem modlili się od wieków nasi przodkowie. Tutaj z całą rodziną uczęszczał i modlił się Paweł Januszewski z Gręblina – przyszły karmelita i błogosławiony o. Hilary – tu wykuwało się jego powołanie.

Podczas przeprowadzonej ostatnio renowacji ołtarza odkryto pierwotny obraz Matki Bożej Szkaplerznej (o 100 lat starszy od poprzedniego). Trzeba zaznaczyć, że to wielka łaska dla naszego pokolenia, że Matka Boża odsłoniła swoje oblicze obmodlone przez naszych praojców.

Świątynia jest to więc budowla, w której gromadzą się wierni na modlitwę. Dziś w liturgii wspominamy tzw. „rocznicę konsekracji własnego kościoła”, czyli momentu jej poświęcenia. To nas obliguje do tego, abyśmy zachowali jego świętość i czystość. Tu
w tabernakulum mieszka Jezus (w kościele parafialnym mamy po renowacji nowe tabernakulum). Wszyscy parafianie powinni troszczyć się o utrzymanie w naszych kościołach takiej czystości
i piękna, jakie należne jest Domowi Bożemu i świętości tego miejsca. Stąd też parafianie pilnie wypełniają swój obowiązek – czynią to rodzinami i kupują kwiaty.

Gdy kościół jest zabytkowy, mamy obowiązek zachować jego zabytkowe dziedzictwo – musimy otoczyć właściwą troską zabytki sztuki sakralnej. Ich piękno jest bezbronne, i dlatego potrzebuje naszej pomocy. Powinniśmy odnawiać nasz obiekt sakralny. Jak napisał w swojej pozycji książkowej pt. ”Ochrona zabytków sztuki kościelnej” (wydanej w 1947 roku, str. 147): „Dla człowieka, który kocha sztukę i jest jej wdzięczny za to, co mu ona daje, ochrona zabytków jest prostą konsekwencją i jakby spłacaniem długu”. Amen.