Początki chrystianizacji Pomorza sięgają tradycją wyprawy misyjnej świętego Wojciecha w 997 roku. Parafia Wielki Garc powstała prawdopodobnie na przełomie XIII i XIV wieku (zapewne po 1284 roku, kiedy biskup włocławski Wisław zezwolił zakonowi krzyżackiemu - posiadającemu na mocy układu w Miliczu w 1282 roku ziemię gniewską - na budowę kościołów w komturii gniewskiej). Wzmianki w materiałach źródłowych odnoszą się do założenia parafii jako odrębnego ośrodka duszpasterskiego w wyniku lokacji na przestrzeni lat 1288-1299. W tych latach Wielki Garc został lokowany na prawie chełmińskim przez krajowego mistrza krzyżackiego Meinarda z Kwerfurtu. Z zachowanych przywilejów lokacyjnych wsi komturstwa gniewskiego wiadomo, że w roku 1302 parafia już istniała. Najwcześniejsza wzmianka o proboszczu z Garca pochodzi z 1326 roku, w związku ze zbieraniem świętopietrza (miejscowy proboszcz Tizko pełnił wówczas funkcję dziekana tczewskiego).
Obecny kościół parafialny sięga początku XIV wieku. Murowany, jednonawowy, orientowany, z wieżą i prosto zamkniętym prezbiterium wzniesiono w I połowie XIV wieku, prawdopodobnie pod wezwaniem Zwiastowania NMP. Na przełomie XVII i XVIII wieku dobudowano dwie nawy boczne, zastąpiono murowane sklepienie drewnianym i zmieniono wezwanie na Niepokalane Poczęcie NMP w 1746 roku. Z tego czasu pochodzi także renesansowy szczyt wieży.
Parafia początkowo wchodziła w skład diecezji włocławskiej, od 1821 roku - chełmińskiej, a od 1992 roku należy do diecezji pelplińskiej w dekanacie pelplińskim. Parafia od początku uwzględniała miejscowości: Wielki Garc, Rudno, Gręblin i Międzyłęż. W czasie reformacji prawie wszyscy tutejsi parafianie na 50 lat przeszli na luteranizm i zajęli kościół. W 1596 roku biskup włocławski Hieronim Rozrażewski odebrał kościół protestantom i ponownie poświęcił. Po rewindykacji wnętrze kościoła wyposażono między innymi w 2 renesansowe stalle z I połowy XVII wieku, 3 barokowe ołtarze - główny z XVIII wieku z rzeźbą MB z Dzieciątkiem oraz obrazem MB Szkaplerznej i MB Niepokalanie Poczętej z XIX wieku, oraz boczne MB Różańcowej i Najświętszego Serca Pana Jezusa z końca XVIII wieku, ambonę i chrzcielnicę z XVIII wieku. W zachodnią ścianę nawy północnej kościoła wmurowano 2 prostokątne płaskorzeźbione w piaskowcu płyty nagrobne starosty międzyłęskiego Michała Żelisławskiego (zm. 1595 r.) i jego żony Anny z końca XVI wieku. Wśród zabytków należy jeszcze wymienić granitową chrzcielnicę-kropielnicę z przełomu XlV i XV wieku, znajdującą się w kruchcie oraz krucyfiks na belce tęczowej z XVII wieku.
Na terenie parafii znajduje się kościół filialny pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego w Rudnie. Od 1761-1945 roku należał do Kościoła ewangelickoaugsburskiego. W 1984 roku, został przebudowany z zachowaniem barokowej wieży z 1796 roku. Ponadto, istnieje szkoła w Rudnie (jej tradycje sięgają 1664 roku - obecnie Zespół Kształcenia i Wychowania), Dom Pomocy Społecznej w Rudnie (od 1993 r.), 7 cmentarzy (2 katolickie i 5 ewangelickich: w Wielkim Garcu, Rudnie, Międzyłężu i Gręblinie - w tym 1 rodzinny), 7 przydrożnych kapliczek (najstarsza w Gręblinie, pochodząca z końca XVIII wieku) i 4 przydrożne krzyże.
Od 1737 roku w parafii działa bractwo Różańca Świętego, od 1852 - Trzeźwości, od 1991 - Rycerstwo Niepokalanej.
Efektem przykładnej pracy duszpasterzy i głębokiego życia religijnego parafian, są liczne powołania kapłańskie i zakonne, wśród których wymienia się ojca Hilarego Pawła Januszewskiego - karmelitę pochodzącego z Gręblina. 13 czerwca 1999 r., podczas pobytu Ojca Świętego Jana Pawła II w Warszawie, ojciec Hilary, męczennik obozu koncentracyjnego w Dachau, został wliczony w poczet błogosławionych. Gehenna II wojny światowej na ziemiach parafii dopełniła 80 ofiar parafian.
Ks. Wojciech Gruba - "W duchu wdzięczności za 25 lat kapłańskiej służby w Parafii Wielki Garc (1991-2016)"
