Kazanie XXXI Niedzielę (4 XI 2018 r.)

XXXI Niedziela Zwykła (4 XI 2018 r.)

„Będziesz miłował Pana, Boga swego (…), a swego bliźniego, jak siebie samego”.

BRACIA i SIOSTRY!

Miłość jest pierwszym i najważniejszym przykazaniem. Na niej opierało się 615 przepisów Starego Testamentu, na niej też powinny opierać się nasze współczesne prawa. Św. Bernard (żył w I poł. XII wieku) napisał: Wielkość duszy mierzy się stopniem jej miłości. Tych uważam za wielkich, którzy mają wiele miłości. Św. Paweł napisał podobnie: Gdybym (…) miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice.., a miłości bym nie miał, byłbym niczym. Św. Jan zaś ujmuje ścisły związek miłości Boga i bliźniego tak: Jeśliby ktoś mówił – Miłuję Boga, a brata swego nienawidził, jest kłamcą. W przeczytanym fragmencie Ewangelii Chrystus też postawił obok siebie przykazanie miłości Boga i bliźniego. Połączył je w jedno. Powiedział: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili. Można tu użyć porównania. Czym jest słońce dla życia roślin i zwierząt, tym Bóg jest dla życia duchowego i moralnego człowieka. Jest źródłem ciepła i siły miłości wzajemnej między ludźmi, źródłem naszego życia nadprzyrodzonego. Kto więc nie ma miłości, nie ma Boga w sobie (bo Bóg jest miłością), nie ma życia łaski, nie ma życia Bożego. Jest martwy duchowo.

Bliźnim jest każdy człowiek. Każdego więc mamy kochać. W praktyce jednak najczęściej wypada nam okazywać miłość tym, którzy są nam najbliżsi, z którymi spotykamy się na co dzień. Do nich należą członkowie naszej rodziny, nasi przyjaciele, sąsiedzi i wszyscy ci, z którymi razem pracujemy. Doświadczenie mówi, że właśnie ich trudno jest nam prawdziwie kochać. O wiele łatwiej odczuwać miłość do dalekich krewnych. Jedną z przyczyn oczywistych tego stanu jest to, że u tych dalekich nie widzimy wad i złych stron charakteru. Natomiast z bliskimi rzecz ma się zgoła przeciwnie. Na co dzień stykamy się z ich ludzkimi brakami, a często odczuwamy je boleśnie. Na przykład wtedy, gdy dziecko „odpyskuje” matce. Po drugie –  miłość tych dalekich zwykle nic albo niewiele nas kosztuje. Może chwilowe wzruszenie i współczucie i odjeżdżamy albo się rozłączamy telefonicznie. Odległość od nich, pozwala nam szybko o nich zapomnieć. Tymczasem ci bliscy swym widokiem, a nawet słowem, domagają się od nas poświęcenia naszego czasu, wsparcia materialnego, wybaczania im ich błędów i wad. Nasza postawa wobec nich jest sprawdzianem prawdziwości autentyczności naszej miłości.

Opowiada młoda robotnica. Przybyłam jako młoda pracownica do fabryki. Nie dawałam sobie rady. Brakowało mi zręczności w wiązaniu rwących się nici. Żadna z dziewcząt pracujących obok mnie nie pomogła mi. Kierownik oddziału powiedział: „Jeśli nie dasz sobie rady, nie będziemy cię trzymać”. Początkowo płakałam, ale w końcu się nauczyłam. Potem, gdy przyszły inne młode robotnice i też brakowało im wprawy, pomagałam im. Na początku te starsze uważały mnie za głupią. Powoli jednak zmieniały zdanie i zaczęły mnie naśladować. Zmieniła się w atmosfera w fabryce. Widzimy tu przykład miłości bliźniego „jak siebie samego”, a jednocześnie takiej, jakiej uczył i pragnie Chrystus. Zdajemy sobie sprawę, że nauka miłości bliźniego „jak siebie samego” i to w duchu Chrystusa będzie trwała długo, zwykle aż do śmierci, choć z biegiem lat powinna nam przychodzić coraz łatwiej. Za rzeczy dobre i trudne trzeba płacić drogo. Za miłość autentyczną chrześcijańską musimy płacić wieloma wyrzeczeniami, ofiarami, a czasem i cierpieniem. Tak postępując, będziemy tworzyć według określenia św. Jana Pawła II cywilizację miłości. Ona jest zadaniem naszego życia, danym nam przez Boga. Urodziliśmy się, aby kochać, żyjemy, aby kochać, umrzemy, aby jeszcze bardziej kochać. Amen.