Kazanie na Wielki Czwartek (17 IV 2025 r.)

Wielki Czwartek 2025

BRACIA i SIOSTRY!

Wielki Czwartek Wieczerzy Pańskiej jest liturgicznym wspomnieniem ustanowienia sakramentu Eucharystii, kapłaństwa i nowego przykazania miłości. Eucharystia to życie Kościoła. Stanowi szczyt i źródło życia Kościoła. Chrystus w czasie Ostatniej Wieczerzy wziął w swoje ręce chleb oraz kielich z winem i powiedział swoim uczniom, po odmówieniu modlitwy dziękczynnej, żeby brali je, jedli i pili. To już było Jego najświętsze Ciało i przenajświętsza Krew. Pełnomocnictwa do sprawowania mszy św. otrzymuje osoba do tego odpowiednio przygotowana w seminarium duchownym podczas święceń kapłańskich, których dokonuje biskup. Osoby te są do tego najpierw powołani przez samego Chrystusa. To wielkie wyróżnienie spośród ludzi wierzących. Dlatego księża często na obrazku prymicyjnym piszą słowa poruszającego wiersza ks. Jana Twardowskiego: „Własnego kapłaństwa się boję, własnego kapłaństwa się lękam, i przed kapłaństwem w proch padam, i przed kapłaństwem klękam”.

Eucharystia jest czymś nadzwyczajnym, cudem Boga obecnego wśród nas. Mocą słów Chrystusowych, wypowiedzianych przez kapłana nad chlebem, przemienia się jego substancja a niezmienione są akcydensy. Przemianę tę nazywa się „przeistoczenie”. Człowiek widzi chleb i wino, a wyznaje wiarą Ciało i Krew Chrystusa. Jest to misterium Chrystusowej obecności
w sakramencie Ołtarza. Zdarzało się jednak w historii, iż substancja Ciała Chrystusa lub Jego Krew stawała się dostępna zmysłom człowieka. W historii Kościoła wydarzyły się, jak się oblicza, 132 cuda eucharystyczne. Tak też stało się w 2008 roku w Sokółce, za Białymstokiem. Komunikant eucharystyczny, który spadł na posadzkę przy rozdzielaniu Komunii św., podniesiony
i włożony do naczynia z wodą zabarwił się na kolor krwi. Kiedy jego mikroskopijną cząstkę poddano badaniom patomorfologicznym okazało się, że zawiera ona mięsień serca w agonii. Czym są wyniki tych badań dla naszej wiary? Potwierdzają one empirycznie to, co przyjmujemy wiarą ewangeliczną: że (jak śpiewamy) w postaci chleba utaiłeś się. Znaki te należy odczytywać jako szczególny wyraz życzliwości i miłości Pana Boga, który tak bardzo zniża się do człowieka oraz zwraca uwagę na Jego realną obecność w Eucharystii.

Wiedział też o tym pewien mały chłopiec, mieszkający we Włoszech w Mediolanie. Nazywał się Carlo Acutis. Urodził się w 1991 roku. Dorastał w środowisku głęboko religijnym. Carlo jeździł
z rodzicami po Włoszech do różnych sanktuariów, np. do sanktuarium Matki Bożej w Pompejach, do grobu św. o. Pio, do Asyżu (gdzie w domu należącym do jego rodziny spędzał większą część wakacji). Ale też do Fatimy
i innych sanktuariów w Europie. Uczył się w szkołach katolickich. Carlo był niezwykle inteligentnym chłopcem. Carlo zajmował się rzeczami, które nie były typowe dla dzieci w jego wieku: spędzał wiele czasu na pisaniu programów informatycznych, aby pomóc swoim kolegom. Już od I Komunii św. Carlo był szczególnie zainteresowany Eucharystią. Był przekonany, że Jezus chowa się w malutkim kawałku Chleba. Zaprojektował więc stronę internetową o cudach eucharystycznych, aby tę wiedzę przekazywać innym. Sam codziennie uczestniczył we mszy św. i przystępował do Komunii św. Dużo się modlił. Martwił się, że tak wiele niebezpieczeństw zagraża ludziom, że wiele dusz zmierza ku zatraceniu wiecznemu, bo ludzie nie chodzą do kościoła. Twierdził, że „Eucharystia jest autostradą do nieba”. Carlo rozchorował się nagle na białaczkę. Zmarł po 10-ciu dniach choroby w 2006 roku. Miał zaledwie 15 lat. Tajemnica Carla tkwi w tym, że spotkał i poznawał Jezusa w Eucharystii.

Papież Franciszek ogłosił, że 27 kwietnia 2025 roku zamierza ogłosić świętym błogosławionego (od 2020 roku)

Carla Acutisa. Wydarzenie to, w ramach jubileuszu młodzieży, wpisze się w kalendarz Roku Świętego. Natomiast, 3-ci sierpnia, kanonizowany będzie inny Włoch – bł. Pier Giorgio Frassati. Będąc studentem – codziennie uczęszczał na Eucharystię. Pomagał ubogim, kochał góry. By udać się w góry, musiał najpierw zdążyć na codzienną mszę św. Zmarł w Turynie w roku 1925,
w wieku 24. Jego kanonizacja również wpisze się
w kalendarz Roku Świętego – na zakończenie jubileuszu młodzieży.