Kazanie na Wniebowzięcie NMP (15 VIII 2024 r.)

Kazanie na Wniebowzięcie NMP (15 VIII 2024 r.)

CZCICIELE MATKI BOŻEJ!

Chrystus, umierając, powierzył opiekę nad swoją Matką apostołowi św. Janowi: „Oto Matka twoja” – mówił z krzyża. Gdy apostołowie opuścili Palestynę, św. Jan udał się do Azji Mniejszej, do Efezu (dzisiejsza Turcja). Zabrał ze sobą Maryję. Ostatni ziemski dom Najświętszej Maryi Panny znajduje się około 7 kilometrów od Efezu, w miejscowości Meryemana, na wysokim wzgórzu (byłem tam w 2022 roku). Sama nazwa tej wioski, Meryemana, to po turecku: „Dom Marii Matki”. Tutaj żyła Maryja w latach 37–45 n.e. Tutaj też zakończyła swe ziemskie przebywanie, czyli zgodnie z naszą nauką katolicką, została wzięta do nieba. Św. Jan apostoł zmarł około 100 roku w pobliskim Efezie – był jedynym apostołem, który zmarł śmiercią naturalną.

Dom Najświętszej Maryi Panny odkryto pod koniec XIX wieku (a właściwie fundamenty, na których kiedyś stał). Skąd pewność, że w tym miejscu i w tym domu Matka Boża spędzała ostatnie lata swego życia? Już w IV wieku, Epifaniusz,
z greckiej wyspy Salamina, pisał, że Maryja mogła tutaj mieszkać. Stąd też, gdy rozstrzygano kwestię bosko-ludzkiej natury Chrystusa i boskiego macierzyństwa Maryi, postanowiono w 431 roku zwołać sobór właśnie do Efezu. Potem, po podbojach tureckich, pamięć
o domku i stojącej nieopodal kaplicy została zapomniana. Wszystko zmieniło się na początku XIX wieku, gdy niemiecka zakonnica, wizjonerka i stygmatyczka, bł. Katarzyna Emmerich (beatyfikowana przez Jana Pawła II w 2004 roku) miała widzenie
i ujrzała w tej wizji dom NMP, i opisała to
w książce. Pewna zakonnica, po lekturze tej książki, zmobilizowała kapłanów i biskupa, a ci sprowadzili w to miejsce archeologów. Powiadomiono też Stolicę Apostolską.  Badania potwierdziły to, co widziała Katarzyna Emmerlich, również szczegóły: że dom był usytuowany na skale, że jest tam źródełko, że w rzeczywistości dom jest zrujnowany – bez dachu. Dom Matki Bożej odrestaurowano. Zrobiono tu małe sanktuarium. Pierwsza pielgrzymka odbyła się tu w1896 roku. Około 1500 pielgrzymów przyjechało pociągami
z Izmiru do Efezu. Stamtąd pieszo, na osłach i koniach podjęło wspinaczkę bezdrożami w górę. Po I wojnie światowej nastąpiło kolejne spustoszenie tego świętego miejsca. Figura Matki Bożej wróciła tu dopiero w 1931 roku. Zmieniali się kolejni właściciele tego skrawka wzgórza. Zmieniły się też przepisy tureckiego Ministerstwa Skarbu i obecny status nadano temu miejscu ostatecznie w 1950 roku. Nowy okres w historii miejscowości Meryemana stworzył ogłoszony przez Kościół dogmat
o Wniebowzięciu. Świętowana już od V wieku tajemnica wzięcia Maryi do nieba z ciałem i duszą została potwierdzona przez papieża Piusa XII w 1950 roku jako dogmat wiary. Wtedy to, w wyniku zmiany stosunku władz tureckich do chrześcijańskiego sanktuarium, nowy premier (w imię postępu na drodze europeizacji) poparł rozwój turystyki i ochronę zabytków oraz przeznaczył duże fundusze na budowę sieci dróg w Turcji. W 1950 roku, z okazji pielgrzymki
w dniu Wniebowzięcia NMP, wybudowano również drogę do sanktuarium w Meryemana. Meryemana posiada również znaczenie dla muzułmanów, dla których Maryja była matką jednego z wielkich proroków islamu. Dlatego poniżej kaplicy znajduje się ściana pokryta wstążeczkami z materiału, papieru lub plastiku, które muzułmanie zawiązują przy okazji wypowiadania jakiegoś życzenia (gdy tam byłem, widziałem tę tzw. Ścianę Życzeń). Sanktuarium opiekują się zakonnicy franciszkańscy.

Chociaż miejsce to nigdy nie zostało oficjalnie uznane przez Kościół Katolicki jako dom Maryi, wiele gestów ze strony papieży uwiarygodniło jego historię w oczach wiernych. Po pierwsze papież Leon XIII pobłogosławił to miejsce poprzez swoją pielgrzymkę
w 1896 r. Po drugie papież Pius XII nadał temu miejscu status „Miejsca Świętego”, które potwierdził papież Jan XXIII. Przybyli tu też następni papieże: Paweł VI w 1967, Jan Paweł II w 1979
i także  Benedykt XVI w 2006. Kaplica jest do dziś zatłoczona.

Dwie rzeczy są pewne: 1 – nigdzie nie ma grobu Matki Bożej, 2 – nigdzie nie znajdują się relikwie Matki Bożej. Istnieją natomiast kościoły pod wezwaniem „Wniebowzięcia NMP” (chociażby katedra w Pelpinie) bądź „Zaśnięcia Matki Bożej”. W Jerozolimie, na Górze Syjonu, gdzie niby miało miejsce zaśnięcie Maryi, zbudowano w 1910 roku (fundatorem był cesarz niemiecki Wilhelm II) „Bazylikę Zaśnięcia NMP” z leżącą na marmurowym katafalku „figurą Dziewicy Maryi po zaśnięciu”. AMEN.