Kazanie na Wielką Sobotę 2024 r.

WIELKA SOBOTA 2024 rok

BRACIA i SIOSTRY!

Głównym źródłem zmartwychwstania Jezusa są teksty Nowego Testamentu, żywa tradycja i materialne znaki. Wszystkie dane potwierdzają, że historyczna wiarygodność Nowego Testamentu jest niepodważalna. Zmartwychwstanie jest faktem, który miał miejsce
w konkretnym miejscu i czasie, ale jest ono przede wszystkim tajemnicą wiary. Prawdę
o zmartwychwstaniu Jezusa przekazali nam ci, którzy spotkali Zmartwychwstałego. Do tego stopnia byli oni pewni, że Chrystus rzeczywiście zmartwychwstał i jest Bogiem, iż za tę prawdę oddali swoje życie (przykładem są  apostołowie). Jest to największe świadectwo ich wiarygodności. Teksty Nowego Testamentu zaczęły powstawać zaraz po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa,
a więc za życia świadków tych niezwykłych wydarzeń. Chrześcijanie od samego początku (z wielką odwagą i z narażeniem życia) głosili prawdę o zmartwychwstaniu
i katecheza ta od razu była spisywana. Najstarszy tekst mówiący o zmartwychwstaniu Chrystusa jest fragment Pierwszego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian 15,3-8, który pochodzi z połowy I wieku. Został napisany
w języku semickim w jerozolimskiej wspólnocie pierwszych chrześcijan pochodzenia żydowskiego. Uwierzyli oni w zmartwychwstałego Chrystusa dlatego, że Go osobiście spotkali. Byli wśród nich Piotr oraz wszyscy apostołowie, a także, jak pisze św. Paweł: Pięćset osób równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli. Trzeba podkreślić, że relacje
o zmartwychwstaniu Chrystusa w pismach Nowego Testamentu nie są między sobą sprzeczne. Są w nich stałe, niezmienne fakty: obecność kobiet u grobu, stwierdzenie, że grób jest pusty, ogłoszenie zmartwychwstania, spotkania ze Zmartwychwstałym. Całe orędzie
o zmartwychwstaniu jest jednoznaczne: ukrzyżowany
i złożony w grobie Jezus jest znów żywy i widziany przez wielu. Ewangeliści: Mateusz, Marek, Łukasz i Jan, nie opowiadają odmiennych historii, ale z bardzo bogatej tradycji i świadectw (które przekazywano), wybierają różne szczegóły kierując się sytuacją wspólnoty, do której piszą.

Do materialnych dowodów zmartwychwstania należą znaki, które Jezus zostawił nam w Całunie Turyńskim, na Chuście z Grobu Pańskiego i Chuście św. Weroniki, która dziś znajduje się w Manoppello we Włoszech. Historia dwóch pierwszych materialnych znaków zaczyna się
w poranek wielkanocny, w chwili, gdy do grobu Pana Jezusa przybiegli dwaj apostołowie: młody Jan i starszy Piotr. Pierwszy Piotr, jak czytamy w Ewangelii św. Jana: Wszedł do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżąca nie razem
z płótnami (czyli z Całunem), ale oddzielnie zwiniętą
w jednym miejscu (J 20,6-7). Całun trafił do Turynu. Chusta, którą Jezus miał owiniętą w grobie głowę
(by krew tak dla Żydów święta, nie tryskała na ziemię) – trafiła w końcu do Hiszpanii – do Oviedo, a Święte Oblicze, które Jezus przekazał Weronice – znalazło się
w Manoppello we Włoszech. Na każdej
z tych relikwii, mimo długiego czasu (bo to dwa tysiące lat), znajdują się ślady męki Pańskiej oraz zachowane cudowne wizerunki Najświętszej Twarzy Zbawiciela. Nie mają nawet mikroskopijnych śladów farby, ani też jakichkolwiek innych pigmentów, bądź też użycia pędzla. Najświętsze wizerunki Twarzy Jezusa (i ta w Oviedo
w Hiszpanii, i ta w Manopello we Włoszech) znajdują się na najdrogocenniejszych starożytnych tkaninach. Istnieje (jak wykazały badania) idealna zgodność rysów Świętej Twarzy na Chuście św. Weroniki z Manopello i na Chuście z Grobu Pańskiego.

W ewangelicznych opisach zmartwychwstania dominuje ogromna radość i pragnienie dzielenia się tą niesamowitą wiadomością, że Jezus zmartwychwstał i jest stale obecny we wspólnocie Kościoła, aby dawać nam swoją Boską miłość i życie wieczne. Uwierzyć
w zmartwychwstanie Jezusa, to znaczy nawiązać z Nim osobistą relację w codziennej modlitwie oraz
w sakramentach pokuty i Eucharystii. Znakiem najbardziej wymownym jest Jego obecność w Eucharystii.

Pan Jezus nam uświadamia, że kto wierzy w Jego zmartwychwstanie, ma życie wieczne: Kto zaś nie wierzy Synowi, nie ujrzy życia, lecz grozi mu gniew Boży (J 3,36).

Ja Jestem ukryty w Hostii św.