Kazanie na XVIII Niedzielę Zwykła (5 VIII 2018 r.)

XVIII Niedziela Zwykła (5 VIII 2018 r.)

„Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął”. W powyższych słowach Chrystus podkreśla, że serca ludzkie głodne są Boga. Tym pokarmem jest Eucharystia. Nie jest ona jakimś ludzkim rytem liturgicznym, lecz jest źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego. Urzeczywistnia ona wspólnotę naszego życia z Bogiem i jest istotną więzią tworzącą żywy Kościół. I jest zaczątkiem życia wiecznego. Uobecnia ona w sposób misteryjny, ale i jak najbardziej realny samego Chrystusa. Jego Wcielenie, naukę, życie, ofiarę krzyżową, zmartwychwstanie i życie wieczne. Jest w niej cały Chrystus osobowo. Powiedział to w Ewangelii sam Jezus: „Jam jest chleb, który z nieba zstąpił”. „Jam jest chleb życia… To jest chleb, który z nieba zstępuje: kto go spożywa, nie umrze”. Żeby zatem zjednoczyć się z tym Chlebem realnie, trzeba wierzyć nie tylko w istnienie Boga, ale także w prawdziwe Synostwo Boże Jezusa Chrystusa, w Jego dzieło zbawcze i w Jego osobową pełną obecność realną w Eucharystii. Pewien ksiądz, udzielając Komunii św. zauważył, że jedna parafianka zaraz po jej przyjęciu od razu wychodziła z kościoła. Ksiądz proboszcz chciał ją nauczyć, że tak nie może być i powiedział do dwóch ministrantów: „Uważajcie, jak tamta pani wyjdzie z kościoła, weźcie od razu dwie świece i idźcie koło niej”. I ona idzie, już tam gdzieś do sklepu czy w kolejkę, a tu nagle dwóch ministrantów w komeżkach koło niej ze świecami. – „Co wy chcecie? Wracajcie do kościoła”. „Ksiądz proboszcz kazał nam iść koło pani i będziemy szli”. „Od sklepu do sklepu”. Wróciła się do księdza proboszcza. – „Co ksiądz wyprawia?” – „Proszę pani, przecież pani dopiero przyjęła Komunię - Najświętszy Sakrament. On jest w pani, a tam gdzie jest Najświętszy Sakrament, to trzeba palić świece”. I dostała taką porządną nauczkę, żeby przed końcem Mszy nie wychodziła z kościoła. Eucharystia jest wielką tajemnicą: „Oto wielka tajemnica wiary” – słyszymy podczas Mszy św. Przez wieki wiele razy bywało: kto nie uwierzył w Chrystusa jako „Chleb Boży z nieba” i nie stawał się członkiem realnym Jego Ciała – odchodził z Kościoła do różnego rodzaju odłamów chrześcijańskich. Niektórzy spośród nich uważali Eucharystię za zwykłą ludzką pamiątkę, odrzucali sprawcze kapłaństwo, brali za ryt świecki albo też traktowali jako magię. Tacy ludzie nie mogą w żadnym przypadku przystępować do Komunii św. w Kościele katolickim, jak również ci, którzy są Jej niegodni, np. są w stanie grzechu śmiertelnego. Nie mogą Jej też przyjmować ludzie bez wiary nadprzyrodzonej. Jest takie pytanie skierowane do narzeczonych przychodzących na zapowiedzi: „Czy zamierza przed ślubem w sposób świadomy przystąpić do sakramentu pokuty i przyjąć Komunię św.?’’ – Zdarzyło mi się, że nupturient odpowiedział, że „NIE”. I trudno. Ślub się odbył, tyle że „pan młody” nie przyjął Komunii św. Ale ślub był ważny. Niewierzącym bowiem Komunii św. się nie daje.

            Najgroźniejsze dziś jest świeckie traktowanie Eucharystii: bez tradycji Kościoła, bez sukcesji kapłańskiej. Niektórzy chcą nawet kapłaństwa kobiet, a przecież Jezus powołał mężczyzn jako Apostołów. Eucharystia jest podstawą Kościoła, o którą prosił Jezus Ojca Niebieskiego, a także Apostołów. Żeby Kościół był żywy i prawdziwy, musi być wewnętrznie i istotowo jeden, jak Ciało Chrystusa. Nie może być tak, że ksiądz mówi słowo Boże, a parafianka robi dalej „po swojemu”. Kościoła trzeba słuchać – to to samo, co księdza trzeba słuchać, a nie robić dalej „po swojemu”! Ksiądz proboszcz jest urzędowym przedstawicielem Kościoła. U św. Pawła czytamy: „Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno Ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba.. Nie chciałbym, byście mieli coś wspólnego z demonami”. Papież Leon Wielki stwierdził: „Rzym pogański, choć zapanował nad wszystkimi prawie narodami, poszedł jednak w niewolę ich błędnych nauk, bo przejął wszystko, co tylko z fałszywych nauk pojawiło się na świecie”. Jezus w dzisiejszej Ewangelii mówi: „Kto we Mnie wierzy, nigdy pragnął nie będzie”.