Karmelici (15 VII 2018 r.)

Karmelici (15 VII 2018 r.)

Początki zakonu karmelitów związane są z górą Karmel, leżącą na terytorium Palestyny. Już 900 lat przed Chrystusem w paśmie tych gór mieszkał starotestamentalny prorok Eliasz. Wiele wieków później do jego ducha i stylu życia nawiązali żyjący w grotach Karmelu pustelnicy. W XII wieku, w okresie wypraw krzyżowych, dołączyli do nich pobożni rycerze i pielgrzymi, dając początek zakonowi Braci Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Za podstawę życia zakonu przyjęto Regułę św. Alberta, łacińskiego patriarchy Jerozolimy. Reguła powstała na początku XIII wieku, którą zatwierdził najpierw papież Honoriusz, a definitywnie papież Innocenty IV w 1247 roku. Po upadku królestwa jerozolimskiego, prześladowani przez muzułmanów zakonnicy musieli opuścić Ziemię Świętą i udać się do Europy. Powrócą tu w 1633 roku. W połowie XIII wieku osiedlili się w Anglii, gdzie odbyła się pierwsza kapituła generalna karmelitów na terenie Europy, na której generałem zakonu został wybrany Anglik, św. Szymon Stock. Wobec trudności w przystosowaniu się zakonu do nowych warunków życia w Europie, św. Szymon Stock błagał o pomoc Matkę Bożą. W nocy z 15-go na 16-go lipca 1251 roku w czasie modlitwy ujrzał Maryję, podającą mu szkaplerz brązowego koloru jako znak Jej braterstwa z zakonem. Powiedziała do niego: „Oto ratunek w niebezpieczeństwach. Kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego”. Taki obraz znajduje się w naszym ołtarzu barokowym w Garcu (u jego szczytu). Po interwencji Maryi już w wieku XIII w Europie powstały liczne fundacje, gdzie rozwijały się wspólnoty karmelitańskie. W 1397 roku królowa Jadwiga ufundowała klasztor w Krakowie, zwany „na piasku”. Stąd przybywają do nas właśnie karmelici tzw-ni „trzewiczkowi”. Są jeszcze m.in. w Oborach, Gdańsku.. Po wewnątrzzakonnych reformach w środowisku karmelitów wyłoniła się grupa zakonników i sióstr zakonnych dążących do pierwotnej gorliwości i życia według zasad pierwszych karmelitów. Jedną z takich reform przeprowadzili w połowie XVI wieku św. Teresa z Avila i św. Jan od Krzyża. W ten sposób powstali tzw. „karmelici bosi”. Znajdują się m.in. w pobliskim Gorzędzieju, w Zamartem koło Chojnic. Karmelici bosi odznaczają się surowością życia i pogłębioną duchowością, opierającą się na kontemplacji: modlitwa, post, milczenie. Prowadzą duszpasterstwo, ewangelizują duchowieństwo diecezjalne, propagują kult maryjny i bractwa oraz organizują rekolekcje zamknięte i dni skupienia. Prowadzą także działalność misyjną w Burundi i Rwandzie, apostołują w Czechach, USA, Argentynie, na Białorusi, Słowacji i na Ukrainie. Ich zakon wydał 45-ciu świętych i błogosławionych, czterech kardynałów, około stu biskupów, jednego doktora Kościoła. Karmelici mają swój herb zakonny, w którym nawiązują do Maryi, proroków ze ST Elizeusza i Eliasza, bądź św. Teresy z Avila i św. Jana od Krzyża. Nad kartuszem znajdują się korona i 12 gwiazd – znak Niepokalanej oraz ręka z ognistym mieczem św. Eliasza, opasane wstęgą z jego słowami: „Zapłonąłem gorliwością do Pana, Boga Zastępów”.