Kazanie na XXXII Niedzielę Zw. (6 XI 2022 r.)

Kazanie na XXXII Niedzielę Zw. (o niebie) 6 XI 2022 r.

Któregoś dnia w roku 43 św. Paweł przeżywa wizję nieba. Po latach napisał o tym w 2 Kor 12,2. Pisze o tym, jak został porwany do trzeciego niebo. Został porwany do raju i słyszał tajemne słowa. W innym miejscu napisał o niebie: ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, co Bóg przygotował tym, którzy Go miłują. Do nieba w duchu była porwana św. Faustyna i ujrzała, jak oddają chwałę Bogu Aniołowie i Święci Pańscy. Jak napisała o tym w swoim Dzienniczku: Tak wielka jest ta chwała Boża, że nie chcę się kusić opisywać, bo nie podołam. Napisała jednak: Dziś w duchu byłam w niebie i oglądałam te niepojęte piękności i szczęście, jakie nas czeka po śmierci. Widziałam, jak wielkie jest szczęście w Bogu, które się rozlewa na wszystkie stworzenia, uszczęśliwiając je, i wracają te szczęśliwości w życie wewnętrzne Boga: Ojca, Syna i Ducha Św., którego nigdy nie pojmą. Św. Bernard z Clairvaux mówi, że w niebie nie ma nic takiego, czego by człowiek nie chciał, a jest wszystko, czego zapragnie. Św. Alfons Liguori pisze, że zbawieni po wejściu do nieba nie spotkają niczego, co by ich trapiło. Pisze: W niebie nie ma ani śmierci, ani obawy śmierci; nie ma ani boleści, ani chorób, ani ubóstwa, ani niewygód, nie następuje noc po dniu, ani zimno po gorącu. Nie ma tam ani prześladowania, ani nienawiści; wszyscy bowiem kochają się wzajemnie. Nie ma tam obawy potępienia, ponieważ dusza jest utwierdzona w łasce. I nigdy nie przykrzą się dobra niebieskie, oraz że zaspakajają w zupełności nasze pragnienia. Św. papież Grzegorz Wielki mówił, że sprawiedliwi wchodzą do nieba natychmiast po śmierci – dotyczy to jednak niewielu osób, ponieważ znaczna większość potrzebuje oczyszczenie w życiu pozaziemskim. Św. Brygida Szwedzka w nadprzyrodzonej wizji zobaczyła czyściec i napisała: Szczęśliwy ten, kto jeszcze za życia wspomaga dobrymi uczynkami dusze czyśćcowe i zamawia za nie msze święte, ponieważ sprawiedliwość Boża domaga się takiego ich oczyszczenia. Św. proboszcz Jan Vianny nazywał czyściec izbą chorych i stale zachęcał wiernych do modlitwy i ofiarowania odpustów za przebywające tam dusze. Jest też piekło. 13 lipca 1917 roku w portugalskiej Fatimie Matka Boża pokazała trójce pastuszków piekło. Łucja, Hiacynta i Franciszek dostrzegli, cytuję: jakby morze ognia, w którym były zanurzone demony i dusze. Widok skręcających się z bólu potępionych, ich wycie i lęki rozpaczy przerażały i wywoływały dreszcz grozy. Głęboko wstrząśnięte dzieci otrzymały później od Maryi wyjaśnienie, że wiele dusz idzie na wieczne potępienie, bo nie mają nikogo, kto by za nie ofiarował mszę i modlił. Istotę cierpień potępionych wiele razy jeszcze wyjawiał Bóg w wizjach świętym, np. św. Katarzynie ze Sieny. W dzisiejszej Ewangelii Jezus potwierdza: że ci, którzy uznani są za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani żenić się nie będą, co znaczy, że uduchowione życie należy dla zmartwychwstałych. Do dzisiaj zidentyfikowano ponad 100 przypadków braku pośmiertnego rozpadu ciała. Były to osoby religijne, które prowadziły głębokie życie duchowe i zmarły w opinii świętości. Brak rozkładu zwłok należy uznać za zjawisko nadprzyrodzone, tym bardziej, że nie usunięto z nich żadnych organów wewnętrznych, a ciało przez lata przebywało w niekorzystnych warunkach, sprzyjających procesowi gnilnemu. Tak było w przypadku św. Bernadety, dziewczynki, której objawiła się Matka Boża w Lourdes i św. Hiacynty, której Matka Boża objawiła się w Fatimie. Podobnie,  ciało nie uległo rozkładowi św. Izydora Oracza, św. Klary z Asyżu, Jana Bożego, Franciszka Ksawerego, Stanisława Kostki, św. Teresy z Avili, Franciszka Salezego,  część ciała św. Andrzej Boboli, części ciała św. Agaty, Wincentego a’Paulo, Wincentego Palloti, św. Jana Vianneya – i wielu innych świętych. To dowód nadprzyrodzoności Boga i przygotowanie ciała na zmartwychwstanie na końcu świata. Amen.