Konsekracja własnego kościoła (30 X 2022 r.)

Kazanie na  Rocznicę Poświęcenia Kościoła (30 X 2022 r.) Dziś kończy się Tydzień Modlitw za Misje. Dziś też obchodzimy święto poświęcenia własnego kościoła. Czynimy to tym bardziej, gdyż w Wielkim Garcu nie znamy daty konsekracji kościoła. W Rudnie poświęcenie nowego obiektu parafialnego dokonał 3-go września 1984 roku biskup Marian Przykucki, ówczesny ordynariusz chełmiński. Wszędzie na świecie tam, gdzie żyją katolicy, spotykamy kościoły. Nawet w afrykańskim buszu. Opowiada wolontariuszka, która była w Afryce: Jedziemy, podskakując z dziury na dziurę – typowa piaszczysta droga. Zatrzymujemy się. Kościół w buszu. Ściany z drewnianych bali, dach ze słomy, ławki z gałęzi. Ambona i ołtarz to również prowizorka. Jednak to nie cel naszej wyprawy. Jedziemy do drugiego kościoła wykonanego z suszonych cegieł i też dach ze słomy. Przy ołtarzu stoją polne kwiaty w słoikach po dżemie. Misjonarz prowadzi katechezę. Dzisiaj kilka osób przystąpi do chrztu i jedna para przyjmuje sakrament małżeństwa. Potem on spowiada, a następnie rozpoczyna Eucharystię. To wyjątkowe wydarzenie w tym kościele, bo msza św. jest tu sprawowana raz na kilka miesięcy! Do chrztu przystępuje kilka osób od dziewięciu do 30 lat. Potem przystępują do swojej I Komunii św. Jednej dziewczynce mama na znak szacunku owija jej głowę chustą. Ten kościół w buszu również kiedyś został „poświęcony”, a właściwie „dedykowany”, bo według  norm prawnych, nie mówi się tu w buszu o „konsekracji” lecz o „dedykowaniu” Panu Bogu. Jak nasz kościół miejsce to służy wyłącznej służbie Bożej. To miejsce spotkania, modlitwy, przebaczenia, miejsce, w którym niebo spotyka się z ziemią. Już w starożytności kościół podkreślał dzisiejszą rocznicę poświęcenia swego kościoła. To święto uświadamia nam, jak wielkie znaczenie ma świątynia, w której obecny jest sam Bóg. Tu stale przebywa w Najświętszym Sakramencie. To żywa Pan Jezus. Dlatego tym bardziej, my katolicy, powinniśmy troszczyć się o utrzymanie w naszych świątyniach takiej czystości i piękna, jakie należne jest Domowi Bożemu i świętości tego miejsca. Wracając do obecności Boga. Jest obecny nie tylko w tabernakulum, ale przychodzi też w słowie Bożym i Eucharystii. Najważniejszy moment we mszy św. to Przeistoczenie, gdy kapłan wypowiada słowa: Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało Moje. A ja widzę, że niektórzy nawet nie klękają (chyba, że mają chore kolana?). Tak samo zwróćmy uwagę na naszą postawę w przyjmowaniu Komunii św.: trzeba należycie złożyć ręce (i nie żegnamy się bezmyślnie po Jej przyjęciu, jak niektórzy to jeszcze czynią). Na rękę można przyjmować, ale od razu przy kapłanie spożyć. Amen.