Kazanie na Wielki Czwartek 2022 roku

Wielki Czwartek – 2022 rok

BRACIA i SIOSTRY!

W wielkoczwartkowy wieczór w kościołach sprawowana jest Msza Wieczerzy Pańskiej. Jezus, świadom, że nastąpi Jego koniec, zaprasza swoich uczniów na ostatnią wieczerzę. Dla wierzących w Niego będzie to odtąd wspominanie i uobecnianie Jego zbawczego przejścia ze śmierci do życia. Przez Jego śmierć i zmartwychwstanie każdy, kto w Niego uwierzy, będzie miał życie wieczne. Sprawowana w wielkoczwartkowy wieczór Msza Wieczerzy Pańskiej to szczególne wspomnienie tego właśnie wydarzenia.

W liturgii słowa słyszymy najpierw opowieść o cudownej interwencji Boga w dzieje Izraela, jaką było wyjście z Egiptu. W drugim czytaniu przytoczone jest świadectwo ustanowienia Eucharystii, a uczniom nakazuje ją sprawować na Jego pamiątkę. Jako że ustanowienie Eucharystii wiąże się też z ustanowieniem sakramentu posługi tych, którzy mają go sprawować – kapłanów. Wielki Czwartek jest dla księży przypomnieniem o ich tożsamości. W katedrach rano odbywa się Msza Krzyżma Świętego, podczas której prezbiterzy odnawiają swoje kapłańskie przyrzeczenia. Uświadamiają sobie, kim są i kim powinni być. Tu nie chodzi o nich samych, ale o Chrystusa. Wierni chcą widzieć w kapłanie właśnie Chrystusa. Wieczernik musi być zawsze łączony z Golgotą, a uczta z ofiarą – prawdziwe prymicje Jezusa odbywają się na krzyżu. Wtedy Jego ciało zostaje za nas wydane, a krew za nas przelana. Pascha Mesjasza rozpoczęła się w Wieczerniku, ale tam się nie skończyła. Potem były jeszcze modlitwa w Getsemani, noc w areszcie, sąd i śmierć na krzyżu. I kończy wołając „Pragnę” i „Wykonało się”.

Eucharystii nie można rozumieć jako liturgicznej pamiątki samej tylko Ostatniej Wieczerzy. Msza św. to uobecnienie tego, co wydarzyło się w Wielki Piątek na krzyżu. Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy z uczniami nadał sens swojej śmierci na krzyżu, sam stając się kapłanem, ofiarą i ołtarzem. Ksiądz musi dolać do kielicha na ołtarzu coś ze swojej krwi. Nie ma uczty bez ofiary. Nie ma Eucharystii ani kapłaństwa bez miłości. Nie ma miłości bez daru z siebie.

Może to zaskakujące, ale liturgia tego wieczoru też właściwie się nie kończy. Nie ma błogosławieństwa, nie ma rozesłania, zwykle kończącego mszę św. Nie ma przygotowanego do rozdania na następny dzień Komunii św. nie wkłada się do tabernakulum, ale przenosi do tzw. ciemnicy: miejsca, gdzie wierzący przez najbliższe godziny będą adorowali Jezusa, wspominając Jego cierpienia. A gdy kapłan i służba liturgiczna wrócą do zakrystii, nastąpi jeszcze jeden nieznaczny gest – ołtarz zostanie ogołocony. Zdjęty zostanie z niego obrus i usunie się inne ozdoby. Zacznie się pełne umartwienia wspominanie zbawczej męki. Aż do nocy zmartwychwstania nie będzie radosnej Eucharystii..