Kazanie na Wielki Czwartek (1 IV 2021 r.)

Wielki Czwartek 2021 rok

DRODZY …

Dziś uroczyście obchodzimy pamiątkę ustanowienia Eucharystii i kapłaństwa. Chrystus w czasie Ostatniej Wieczerzy wziął w swoje ręce chleb oraz kielich z winem i powiedział swoim uczniom, po odmówieniu modlitwy dziękczynnej, żeby brali je, jedli i pili. Tylko to już nie był chleb i to już nie było wino, ale Jego najświętsze ciało i przenajświętsza krew. A to oznacza, że w tym chlebie i w tym winie była zawarta cała historia zbawienia. Od tego czasu sprawowaniu Eucharystii przewodzi kapłan. Pełnomocnictwa  do sprawowania mszy św. otrzymuje się podczas święceń kapłańskich, których dokonuje biskup. Tych, którzy poświęcili się Panu są przez Niego bardziej umiłowani. Kapłani, poświęcając się dobrowolnie Panu są Jego najbardziej „umiłowanymi synami”, ze względu na ich wybranie i wspólną troskę o zbawienie dusz, a nade wszystko z racji przywileju odnawiania Męki Pańskiej w ofierze mszy św. Gdy 10 sierpnia 1910 roku diakon zakonny Pio przyjął święcenia kapłańskie i zapytany później przez swoją matkę o powód zmęczenia, odpowiedział: A któżby mógł spać! Serce skakało mi z radości. A po pierwszej odprawionej mszy św. powiedział: Był to dzień, w którym moje serce bardziej niż kiedykolwiek płonęło dla Jezusa. Współczesna świecka mistyczka A. Lenczewska (zmarła w 2012 roku w Szczecinie), w swoim dzienniczku duchowym zanotowała słowa Zbawiciela zarzucające katolikom świeckim uczestniczącym we mszy św., że, jak zauważa Chrystus Pan: Tak często stoją i patrzą.. Spragniony jestem miłości moich dzieci i ciągle wołam z ofiarnego stołu `pragnę`. Pragnę waszych serc, by napełnić je Moją miłością. Pragnę czystych serc, aby tylko Moja miłość była w nich.

„Eucharystia to moja autostrada do nieba”. To zawołanie było życiową dewizą 15-letniego geniusza internetowego Carla Acutisa. Urodził się w roku 1991. Do I Komunii przygotowywała go niańka (Polka). Potem uczęszczał do gimnazjum jezuickiego w Mediolanie. I wtedy zaczął codziennie uczestniczyć w Eucharystii i co tydzień spowiadał się. Do liceum też uczęszczał w Mediolanie.  Zmarł na białaczkę w 2006 roku w Monzie koło Mediolanu. Pochowany został w Asyżu, a w październiku 2020 roku został ogłoszony błogosławionym. Jednym z filarów duchowości tego młodego Włocha była Eucharystia. Był zakochany w Eucharystii. Codziennie odmawiał różaniec. Dostrzegał też potrzeby swojego czasu – stworzył stronę internetową o cudach eucharystycznych i świętych katolickich. Jemu bardzo zależało na tym – jak opowiada jego matka – by ludzie zrozumieli, że Eucharystia nie jest tylko symbolem. Nie było dnia, by nie uczestniczył w Eucharystii. Nigdy nie zapominał o pierwszopiątkowej spowiedzi. W najsłabszych widział oblicze Chrystusa. Jego świadectwo wskazuje dzisiejszej młodzieży, że prawdziwe szczęście znajduje się wtedy, gdy stawia się Boga na pierwszym miejscu i służy Mu w braciach, zwłaszcza ostatnich: biednych, wykluczonych, migrantów, zrozpaczonych. Koledzy cenili go, bo umiał bronić swych przekonań. Uwielbiał koty, kochał przyrodę i uczył się grać na saksofonie. Twierdził, że: Wszyscy rodzą się jako oryginały, ale wielu umiera jako kopie. Gdy białaczka w piorunującym tempie odbierała mu siły, był cierpliwy i pełen zaufania Bogu. Jako nastolatek chodził w adidasach, dżinsach i bluzie. Tak właśnie ubrano Karola po przeniesieniu jego ciała do sanktuarium Ogołocenia w Asyżu. Na jego pogrzeb, do Asyżu, przybyło setki młodych. Może wola życia, cieszenia się światem, dzielenia się doświadczeniem wiary, skłoniło tylu młodych do przybycia, do Asyżu na uroczystość jego beatyfikacji, w dniu 10 października 2020 roku. I znów miasto św. Franciszka z Asyżu i św. Klary wypełniły żywe kolory adidasów, bluz i dżinsów, noszonych przez dzisiejszych młodych, którzy nie chcą być kopiami, lecz oryginałami. Każdy z młodych przybył z własną historią, własnymi doświadczeniami, z potrzebą wspólnego świętowania. Przybyli mimo ograniczeń spowodowanych pandemią. Od samego rana setki młodych ustawiały się w kolejce, żeby oddać cześć błogosławionemu – swemu rówieśnikowi. Tajemnicą jego życia było to, że patrząc sercem i żyjąc Eucharystią, pędził jak autostradą do nieba, nawet w niezbyt przychylnym środowisku.