Kazanie na Środę Popielcową (17 II 2021 r.)

Kazanie na Środę Popielcową (17 II 2021 r.)

BRACIA i SIOSTRY!

Wielkopostna praktyka, oprócz modlitwy i postu, wymienia jałmużnę. Modlitwa i post kształtują duchowo człowieka i przybliżają go do Boga, przygotowując na spotkanie z Bogiem. Jałmużna to dawane miłosierdzie, aby ulżyć trudnościom potrzebującym. To wsparcie biednych lub Kościoła. W ST jest mowa o pomocy potrzebującym w formie pozostałych po zżęciu części plonów i winnic, a co 7 lat całych zbiorów oraz 3-letniej dziesięciny na rzecz: kapłanów, cudzoziemców, sierot i wdów. Taka pomoc ma wartość równoznaczną z ofiarą składaną Bogu (o czym słyszeliśmy w dzisiejszym pierwszym Czytaniu z księgi Joela). Jałmużna oczyszcza też z grzechu i uwalnia od śmierci. Czytamy o tym w innej księdze ze ST, w księdze Tobiasza: Lepiej jest dawać jałmużnę, aniżeli gromadzić złoto. Jałmużna uwalnia od śmierci i oczyszcza z każdego grzechu. W NT Jezus Chrystus, nakazując praktykowanie jałmużny, żąda, by była bezinteresowna i dyskretna. Mówi: Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą.. Kto ma dwie suknie, niech [jedną] da temu, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni. I wcale nie chodzi o wielkość czynu, ale zależy od możliwości dającego i intencji. Z Ewangelii wiemy, że Chrystus  ocenił wdowi grosz jako hojny. Uczynki pobożne, o których mowa w dzisiejszej Liturgii Słowa, są dla chrześcijanina jednym z elementów potrzebnych do zbawienia. Te wymienione uczynki pobożne to więc nie tylko zadatek na szczęście wieczne, ale środek i program, który ma obejmować całe chrześcijańskie życie. A ponieważ człowiek żyje w rzeczywistości ziemskiej z duszą i ciałem, dlatego najpierw istnieje potrzeba jego nawrócenia, ćwiczenia woli, by nie dopuścić do odpadnięcia od wspólnoty życia z Bogiem. Okazją do wspomnianego ćwiczenia woli niech będą dobrowolne postanowienia wielkopostne. Amen.