Kazanie na XXXIII Niedzielę Zwykłą (15 XI 2020 r.)

Kazanie na XXXIII Niedzielę Zwykłą (15 XI 2020 r.)

BRACIA i SIOSTRY!

Prawie wszyscy ludzie zostali obdarzeni przez Boga pewnymi talentami. Są nimi zdolności naturalne, do których zaliczamy ciało, rozum, wolę, różne dyspozycje fizyczne i psychiczne. Nie wszyscy otrzymali je jednak w tej samej mierze, co trudno jest jednoznacznie ocenić. Te naturalne uzdolnienia powinno natomiast pomnażać się przez pracę, twórczość kulturalną i społeczną oraz energiczne zaangażowanie na rzecz dobra. Dzięki temu młody człowiek będzie się rozwijał i odnosił sukcesy w różnych dziedzinach życia: nauce, medycynie, fizyce, chemii, sporcie. Powinien rozwijać się też w dziedzinie moralności. Dobre czyny są bowiem niezbędne do zbawienia. Chrześcijanin nie może asekurować się postawą minimalizmu. Wysiłek człowieka wierzącego nie może koncentrować się wyłącznie na unikaniu zła, czy wolności od grzechów śmiertelnych. Byłoby to (dzisiejsze) ewangeliczne zakopanie talentu. Chrześcijanin powinien mieć świadomość czynienia dobra, które jest stałą dyspozycją, czyli cnotą. W naturze ludzkiej leży skłonność do czynienia dobra, co potwierdzają psycholodzy. Dlatego brak dobrych czynów w życiu „dyskwalifikuje” człowieka, i upodabnia go do drzewa, które nie wydaje dobrych owoców. Dobre uczynki ze strony innych, które najczęściej dajemy i otrzymujemy, tworzą swoiste „koło dobra”. Niewiele trzeba człowiekowi, ale i innym żeby być wobec siebie lepszym, życzliwym, uważniejszym, po prostu dobrym. W tym miejscu trzeba jednak podkreślić tę subtelną różnicę między tym, co znaczy „być dobrym”, a tym, co znaczy „czynić dobro”. Najsensowniejszym wyjaśnieniem może być odniesienie do Pana Boga. Jesteśmy dobrzy, a nawet święci, na miarę tego, na ile jesteśmy złączeni z Bogiem. Tą drogą prowadzi nas Jezus. Dowodem na to jest dzisiejszy poemat z Pierwszego Czytania „o dzielnej niewieście”, której w bramie chwalą jej czyny. Amen.