Kazanie w Środę Popielcową 2020 roku

Środa Popielcowa - 2020 rok

BRACIA i SIOSTRY!

Wielki Post, który dzisiaj rozpoczynamy, zwraca uwagę na trzy rzeczy: jałmużnę, post i modlitwę. Jałmużna, to dobrowolny dar materialny (pieniężny lub rzeczowy) z własnych dóbr, przeznaczony jako wsparcie biednych lub Kościoła. Pomocą będzie każda troska o człowieka i jego potrzeby, a także pomoc materialna dla kościoła. Już w Starym Testamencie jest mowa o pomocy potrzebującym w formie pozostałych po zżęciu części plonów pól i winnic, a co 7 lat całych zbiorów oraz trzyletniej dziesięciny na rzecz kapłanów, cudzoziemców, sierot i wdów. Taka pomoc miała wartość równoznaczną z ofiarą składaną Bogu, oczyszcza z grzechu i uwalnia od haniebnej śmierci. Stąd też jałmużna jest dopełnieniem postu i modlitwy. Jałmużna, jako pokutny i wychowawczy środek, jest podstawowym dziełem czynnej miłości, bez której inne uczynki pokutne są pozbawione właściwej treści.

W Nowym Testamencie Jezus Chrystus, nakazując pomoc, uznaje jałmużnę jako znak nawrócenia i przyjęcia do Królestwa Bożego oraz formę naśladowania Bożego miłosierdzia. Poucza też, że ma wartość oczyszczającą, winna był dyskretna: niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, ze względu na nagrodę u Boga. Pierwszy Kościół w Jerozolimie dążył do dobrowolnej wspólnoty dóbr, w której bracia wszystko mieli wspólne, gromadząc kolektę we wspólnej kasie. Św. Paweł pouczał, że materialne wsparcie braci może być ofiarą dla Boga.

Ojcowie Kościoła potępiali chciwość i złe używanie posiadanych dóbr. Przypominali o powinności przeznaczenia nadwyżek dochodów na wyższe cele oraz w zamian o możliwości uzyskania odpuszczenia grzechów powszednich. Żyjący w XIII wieku wielki teolog i filozof św. Tomasz z Akwinu twierdził, że należy podzielić się nadwyżką posiadanych dóbr. Jest to jedna z rad ewangelicznych i moralną powinnością. Przestrzega też przed wspomaganiem nadużywających dobroczynności.

Pewien bogacz umarł nagle i obudził się ku swojemu zadowoleniu w raju. Suto zastawiony stół wyglądał obiecująco i cieszył nie tylko oko. Nic dziwnego, że nasz gość zainteresował się warunkami uczestnictwa w tej niebiańskiej uczcie. - To wszystko kosztuje niewiele: jedną rupię - odpowiedział jakiś anioł ze służby. Ucieszył się z tego bogacz, miał bowiem jeszcze w oczach swoje nieprzebrane ziemskie dobra. Kiedy jednak chciał wręczyć należność, powiedziano mu z politowaniem: Niewiele się nauczyłeś na ziemi. U nas w niebie ważne są tylko te pieniądze, które podarowałeś na biednych lub na Kościół. Wtedy posmutniał bogacz, gdyż w jednej chwili stał się biedny jak przysłowiowa mysz kościelna. Uprzytomniał sobie, że nigdy nic nikomu nie ofiarował i nie dawał na kościół. Afrykańskie powiedzenie mówi: Kto upił się winem – otrzeźwieje, ale kto przywiązał się do swoich pieniędzy – trzeźwy nie będzie nigdy.

Za chwilę posypię wasze głowy popiołem i usłyszycie: Nawracajcie się i wierzcie Ewangelii lub Pamiętaj, że jesteś prochem i w proch się obrócisz. Popiół jest obrazem ułomności i przemijalności człowieka, znakiem żałoby i pokuty. Nie tylko u Żydów, ale u Egipcjan, Arabów i Greków posypywanie głowy popiołem wyrażało skargę, smutek, skruchę, pokutę. Na tym tle zrozumiałe są starochrześcijańskie formy pokutne. Rozpoczynając publiczną pokutę wielcy grzesznicy przywdziewali zgrzebne szaty i włosiennice, posypywali sobie głowy popiołem, żyli o chlebie i wodzie. Prorok Joel z Pierwszego czytania mówi dziś do nas na rozpoczęcie Wielkiego Postu: Nawróćcie się (-) całym sercem, przez post (-). Rozdzierajcie jednak wasze serca, a nie szaty. (-) Nawróćcie się do Pana, Boga waszego! (-) Któż wie, czy się nie zastanowi, czy się nie zlituje i pozostawi po sobie błogosławieństwo plonów na ofiarę z pokarmów i ofiarę płynną dla Pana, Boga waszego.