Kazanie na III Niedzielę Adwentu (15 XII 2019 r.)

Kazanie na III Niedzielę Adwentu (15 XII 2019 r.)

BRACI i SIOSTRY!

Jeden z misjonarzy pracujących w Afryce opowiadał takie zdarzenie. Pewien niezbyt bogaty kupiec postanowił zarobić parę groszy, wędrując od wsi do wsi i sprzedając różne drobiazgi. Między innymi miał w swych walizkach sporo czepków. Podczas jednej z podróży zastał go wieczór.  Wybrał więc na spoczynek miejsce koło strumyka i położył się pod drzewem, nakrywając głowę jednym z czepków. Jakież było jego zdziwienie, gdy rano, po przebudzeniu zauważył, że walizki są otwarte i brak w nich wszystkich czepków. Złodzieje! – krzyknął przerażony. Ale gdy podniósł głowę do góry, zauważył, że w jego czepkach na drzewach skakały i wesoło bawiły się małpy. Ogarnęła go wściekłość. Zaczął krzyczeć, wymachiwać rękami, a potem rzucać w nie kamieniami. Małpy – jak wiadomo – bardzo lubią naśladować ludzi (małpowanie?). Dlatego, jak przedtem: naśladując handlarza, nałożyły sobie czepki na głowę, tak teraz zaczęły wrzeszczeć – podobnie jak i on – oraz ciskać w niego cytrynami, które zrywały z drzew. Rozwścieczony jeszcze bardziej handlarz zerwał czepek z głowy i cisnął nim na ziemię. Małpy uczyniły to samo i wszystkie czepki posypały się z drzew na ziemię. Handlarz najpierw otworzył szeroko usta z podziwu, a potem – już spokojnie – zebrał czepki do walizek i odszedł.  Czego można się na tym przykładzie nauczyć? By każdy człowiek postępował według swego sumienia i nie naśladował innych. Dopóki dziecko tylko naśladuje innych, to nie ma własnego, urobionego charakteru. A dobry charakter jest celem pracy jego rodziców i wychowawców.  Młodzież nie może być echem czy cieniem swych źle postępujących kolegów i koleżanek. Dotyczy to naśladowania w strojach, mowie, np. w inwektywach, w paleniu papierosów. To takie „małpowanie” – jak w tej historii z małpami. Dlaczego dziś mówimy o tych rzeczach? Bo Ewangelia przedstawia nam św. Jana Chrzciciela, człowieka o dobrym i mocnym charakterze. Był człowiekiem, który szedł za głosem Bożym, nie zwracając uwagi, że jego otoczenie postępuje inaczej. Niedawno, 4-go grudnia wspominaliśmy św. Barbarę. Wiele osób nosi jej imię. Święta Barbara żyła na przełomie II i III wieku, prawdopodobnie w Nikomedii w Bitynii – dziś część Turcji, wówczas prowincja Cesarstwa Rzymskiego, gdzie prześladowano pierwszych chrześcijan. Była córką miejscowego notabla o imieniu Dioskur, gorliwego wyznawcy oficjalnie uznawanych w cesarstwie religii pogańskich. Chrześcijaństwo przyjęła potajemnie. Kiedy o tym dowiedział się ojciec, zapałał straszliwym gniewem. Za wszelką cenę starał się, by córka wyrzekła się Chrystusa. Wszystkie jego wysiłki okazały się jednak bezskuteczne. W swym zacietrzewieniu Dioskur posunął się do ostateczności. Doniósł na Barbarę rzymskim władzom, które poddały ją torturom, by porzuciła chrześcijaństwo. Więziono ją w wieży z trzema okienkami (dlatego przedstawiana jest zawsze z taką wieżyczką). To jeden z najważniejszych atrybutów św. Barbary. Trzy okna w wieży przypominały przebywającej w wieży i modlącej się tam przed śmiercią Barbarze o Trójcy Świętej.  Kiedy wysiłki katów okazały się bezowocne, ojciec kazał zgładzić Barbarę. Niedawno bierzmowana młodzież z naszej parafii mówiła przed biskupem: Pragniemy, aby Duch Święty, którego otrzymamy, umocnił nas do mężnego wyznawania wiary i do postępowania według jej zasad. Mam nadzieję, że te słowa nic nie straciły na swym znaczeniu i są wdrażane przez młodzież w życie. Podobnie, ci którzy należą do Rycerstwa Niepokalanej: swym przykładem oraz codziennym Aktem Strzelistym starają się o nawrócenie grzeszników i uświęcenie wszystkich za pośrednictwem Niepokalanej. Jezus powiedział  w Ewangelii: najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on (niż św. Jan Chrzciciel). Św. Jan Chrzciciel jest patronem tych wszystkich, którzy pracują nad sobą, nad opanowaniem swych wad. Będziemy podczas tej mszy św. prosili Pana Jezusa, by nam pomagał w tym trudnym zadaniu. Amen.