Kazanie na XXXIII Niedzielę Zwykłą (17 XI 2019 r.)

Kazanie na XXXIII Niedzielę Zwykłą (17 XI 2019 r.)

BRACIA i SIOSTRY!

Kilka dni przed swą męką Pan Jezus wychodzi ze świątyni jerozolimskiej. Uczniowie podnoszą wzrok i z zachwytem patrzą na świątynię zbudowaną przez Heroda Wielkiego. Przedtem stała na tym miejscu świątynia zbudowana około 950 roku przed Chr. przez króla Salomona. Została jednak zburzona w 587 roku przed Chr. przez Babilończyków. W 70 lat później po powrocie z niewoli babilońskiej Żydzi ją odbudowali, ale już bez tego przepychu i bogactwa. Herod Wielki, chcąc zaskarbić sobie życzliwość Żydów, burzy tę świątynię i na jej miejscu buduje nową, większą i wspanialszą. U fundamentów świątyni leżały olbrzymie, ociosane kamienie o długości do 13 m, szerokości 5 i grubości 3. Świątynia była zespołem budynków, z których niektóre miały 150 m wysokości. Górne jej części były pozłacane. Jej budowa rozpoczęta przez Heroda w 20 roku przed Chr. trwała 9 lat, ale prace skończyły się dopiero w 62 roku po narodzeniu Chrystusa. Jednak, jak czytaliśmy w dzisiejszej Ewangelii: Gdy niektórzy mówili o świątyni, że jest przyozdobiona pięknymi kamieniami i darami, Jezus powiedział: Przyjdzie czas, kiedy z tego, na co patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu, który by nie był zwalony. Tą przepowiednią uczniowie są przerażeni. Jerozolima ze swą świątynią była centrum, sercem całego życia Izraela, zarówno politycznego, społecznego, jak i religijnego. Tak wielka katastrofa wydaje im się nie tylko obrazem końca świata, ale jego rzeczywistym końcem. I rzeczywiście, w 70 roku pod murami Jerozolimy zjawia się Tytus, syn cesarza Wespazjana, z 70-cioma tysiącami legionistów. Po kilkumiesięcznym oblężeniu Rzymianie zdobywają Jerozolimę. Świątynia zostaje spalona i zburzona. Miasto jest również zburzone. Około miliona Izraelitów ginie. 100 tys. zostaje sprzedanych do niewoli. Ze świątyni pozostały resztki, zwane Murem Zachodnim albo Murem Płaczu, gdzie Żydzi do dziś modlą się i opłakują swoją świątynię. Przepowiednia zburzenia Jerozolimy jest ostrzeżeniem przed większą katastrofą, przed końcem świata. Tak jak wypełniła się pierwsza przepowiednia – świątynia Jerozolimska została zburzona – podobnie spełni się druga przepowiednia o końcu świata. Wszystko, co jest na świecie, ma swój początek i koniec. Wszystko jest tylko czasowe. Tylko Bóg jest wieczny. Musimy być przygotowani na nasz koniec świata, czyli na śmierć. A może przyjść nagle. Staniemy wówczas przed Bogiem i będziemy musieli zdać rachunek z tego, co tu na ziemi zdziałaliśmy. Starajmy się zatem być na ten najważniejszy moment naszego życia dobrze przygotowani. Nikt roztropny nie bierze zastrzyków przeciw grypie wtedy, kiedy jest chory. Nikt roztropny nie uczy się jeździć samochodem na pięć minut przed egzaminem. Jeśli Bóg traci centralne miejsce, człowiek traci swoje właściwe miejsce. Nie odnajduje się w tym świecie. To jest tak, jak to widziałem w niektórych miejscach wielkich aglomeracji świata. Zobaczyłem neogotyckie katedry otoczone i przytłoczone przez stalowe olbrzymy, wieżowce. Niegdyś iglice katedr, górujące nad miastami, przywodziły na myśl wieczność. Teraz ten święty budynek wydaje się zdominowany i zagubiony w świecie. Rodząca się nowoczesność gardziła Kościołem. Podobnie jest, gdy intelektualiści przestaną rozumieć nauczanie Kościoła. Mniemanie, że Bóg ogranicza naszą wolność i jej szkodzi, to poważny błąd. Przeciwnie, Bóg wyzwala nas z samotności i nadaje sens naszej wolności. Jeśli ktoś przestaje wierzyć, to podkopuje fundament całej ludzkiej cywilizacji i otwiera drzwi totalitarnemu barbarzyństwu. Tak jak w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, gdy rozpadło się Cesarstwo Rzymskie, wszystkie ludzkie instytucje zmierzały do rozpadu i upadku. Zapewne ci, którzy patrzyli na płonące „drapacze chmur” dwóch wież Word Trade Center na Manhattanie w Nowym Jorku uważali, że jest to początek końca świata. Cieszę się, że wielu Parafian skorzystało ze świętego czasu, jakim były Misje w parafii. Chwała wam i Panu Bogu za ten piękny czas łaski. Amen.