Kazanie na Objawienie Pańskie (6 I 2019 r.)

Objawienie Pańskie (6 I 2019 r.)

BRACIA i SIOSTRY!

Już w początkach swego życia Pan Jezus objawia się nie tylko Żydom i prostemu ludowi, ale również poganom i ludziom wykształconym, reprezentowanym przez Mędrców ze Wschodu. Według tradycji miało ich być trzech. Może ze względu na trzy dary ofiarowane Dzieciątku Jezus. Dopiero  ze średniowiecza pochodzą ich imiona: Kacper, Melchior i Baltazar. Ewangelia mówi, że Mędrcy szli za światłem gwiazdy. Czym było to światło? Znany astronom Jahannes Kepler przypuszczał, że chodziło tu o światło pochodzące z połączenia Jowisza i Saturna w 748 roku przed założeniem Rzymu. Inni jeszcze chcieliby widzieć w tej gwieździe jakąś kometę lub meteor. Dla nas nie ma większego znaczenia, czy było to jakieś światło naturalne mniejszego lub większego ciała niebieskiego, czy też światło wywołane w cudowny sposób. Istotne jest to, że prowadzi ono do Chrystusa i jest jednocześnie symbolem Jego i Jego nauki. Chrystus ze swą nauką i sakramentami służącymi do naszego zbawienia i uświęcenia wciąż nam się objawia w Kościele i przez Kościół. To objawienie (ta epifania) będzie trwała aż do końca świata. Bywały czasy, a do nich możemy zaliczyć okres życia naszych dziadków, a nawet ojców, kiedy Kościół objawiał nam Chrystusa i Jego naukę w sposób bezdyskusyjny, dogmatyczny. Kościół był wówczas prosty i jednolity, o jednym języku łacińskim na całym świecie i o liturgii jednakowej w Meksyku czy w Rzymie. Wielu tęskni za takim Kościołem, bez wątpliwości. Obecnie, po Soborze Watykańskim II, wiele się zmieniło. Cały Lud Boży uznano za dojrzały do współszukania i współdecydowania o tym, jakie formy czci Boga i służby człowiekowi są najbardziej odpowiednie. Jednak wówczas niektóre podstawowe prawdy o Bogu, objawione w Starym Testamencie, są święte i poza dyskusją.

Każdy z nas przeżywa w swoim życiu chwile objawienia Bożego, chwile, w których słyszy „głos” Boży w głębi duszy. Głos ten daje nam poznać prawdy wiary, utrwala je w nas. Jednocześnie wzywa nas do doskonałości chrześcijańskiej. Te dwie wartości, wiara i doskonałość, jeżeli są autentyczne, zawsze chodzą w parze, są nierozerwalne. Oczywiście Bóg nie oświeca nas w sposób cudowny, nie daje nam gwiazdy, która oświetlałaby nam stale drogę do nieba. Bóg działa poprzez zwykłe środki ludzkie. Czasem otrzymujemy natchnienie Boże podczas modlitwy, kiedy indziej, czytając dobrą książkę, słuchając kazania. Nierzadko też Bóg posługuje się naszymi rodzicami.

Opowiadał dorosły już człowiek o swoim dzieciństwie. To, co z niego zapamiętał najbardziej, to dyscyplinę w domu. Mówił, że jako chłopak długo uważał, że ma bardzo surowego ojca, którego się bał. Jego stosunek do ojca zmienił się wtedy, gdy zasłużywszy na karę, ze strachu przed ojcem, schował się do szafy. Ze swego schowka słuchał, jak tata rozmawia na jego temat z mamą, jak się o niego martwią. Przez dziurkę od klucza obserwował zmartwioną o niego twarz taty. Rodzice szukali go wszędzie. Wreszcie zauważył, że tatuś płacze z obawy o niego. Zrozumiał, że tatuś bardzo go kocha. Wyszedł z szafy, rzucił się tatusiowi na szyję i gorąco go przeprosił, że bywał czasem niegrzeczny i że źle myślał o nim. Nasz Bóg też bardzo nas kocha, choć może czasem wydaje się nam, że jest dla nas zbyt wymagający. Amen.