Kazanie na Dzień Zaduszny (2 XI 2025 r.)

Kazanie na 31. Niedzielę Zw. (2 XI 2025 r.)

DRODZY WIERNI!

Kościół dzisiaj obchodzi Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych. Uświadamiamy sobie, że nie śmierć jest główną treścią dzisiejszego dnia, lecz życie dla Boga, wspólnota życia z Chrystusem zmartwychwstałym. Nasz Bóg jest Bogiem żywych a nie umarłych. Wierzymy, że mocniejsza od śmierci jest odwieczna miłość Boga
i Jego niepojęte miłosierdzie. Dziś prosimy, aby ci, którzy pogrążyli się w cierpieniach, mieli udział w Jego chwale. Dzień Zaduszny uświadamia nam naszą wspólnotę ze zmarłymi, którzy trafiają najpierw do czyśćca.

Niektórzy żyją tak, jakby grzechu nie było, jakby kościoła nie było i nie muszą do niego chodzić. Takie anachronizmy czasu. Chrystus wyraźnie mówi: „Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł?

Jak naucza Katechizm Kościoła katolickiego: „Czyściec jest miejscem i stanem, w którym dusze tych, którzy odeszli z tego świata w łasce uświęcającej, ale jeszcze nie odbyli na ziemi kary zaciągniętej poprzez popełnienie grzechów, cierpią męki, dopóki
w pełni nie zadośćuczynią Bożej sprawiedliwości”.

Św. siostra Faustyna przedstawiła wizytę w czyśćcu, przeżyła to widzenie tak: „Ujrzałam Anioła Stróża, który mi kazał pójść za sobą. W jednej chwili znalazłam się w miejscu mglistym, napełnionym ogniem, a w nim całe mnóstwo dusz cierpiących. Te dusze modlą się bardzo gorąco, ale bez skutku dla siebie, my tylko możemy im przyjść z pomocą. Płomienie, które paliły je, nie dotykały mnie. Mój Anioł Stróż nie odstępował mnie ani na chwilę. I zapytałam się tych dusz, jakie ich jest największe cierpienie?
I odpowiedziały mi jednozgodnie, że największym dla nich cierpieniem jest tęsknota za Bogiem. Widziałam Matkę Bożą odwiedzającą dusze w czyśćcu. Dusze nazywają Maryję „Gwiazdą Morza”. Ona im przynosi ochłodę. Chciałam więcej z nimi porozmawiać, ale mój Anioł Sróż dał mi znak do wyjścia.
I usłyszałam głos wewnętrzny: Miłosierdzie moje nie chce tego, ale sprawiedliwość każe”. I od tej chwili św. s. Faustyna ściślej obcowała z duszami cierpiącymi.

Ludzie przechodzący przez czyściec to ci, których serca
w chwili, gdy stanęli przed Bogiem, zasadniczo miały w sobie Jego miłość. Dlatego to nie Bóg odsuwa się od Boga, to raczej dusza, widząc siebie taką, jaką była i jaką jest, odsuwa się od Boga i chroni się w sferę oczyszczenia – w czyśćcu. O czyśćcu dała też świadectwo mistyczka św. Małgorzata Alacoque: „Jeden ze zmarłych zakonników zjawił się przede mną zanurzony w ogniu i prosił mnie, abym przyniosła mu ulgę w jego cierpieniu. Prosił mnie, bym przez trzy miesiące ofiarowała za niego wszystko, co tylko będę mogła wycierpieć. Powiedział mi, że powodem jego cierpień było to, jako zakonnik przekładał swój własny interes nad chwałę Bożą, przez zbytnie przywiązanie do dobrej opinii o sobie. Drugim powodem był brak miłości względem braci”.

Według wizji niektórych świętych – czyściec jest „ustopniowany”. Jeden jest dla tych, których dusze są obciążone wielkimi winami. Drugi jest „lżejszy”, a w trzecim występuje tzw. czyściec „pragnienia Boga” – nie ma już ognia, ale doskonalą się
w nim dusze, które „nie dość kochały Boga”, to „przedsionek nieba”.

Jak mówiły inne dusze ukazujące się świętym, że bardzo potrzebują modlitw, różańców, wypominek, a najskuteczniejszą modlitwą jest zamówioną za nie msza. Nieraz wydaje nam się, że już dość modliłam się za danego zmarłego, to trzeba wiedzieć, że wiele dusz innych skorzystało z twoich modlitw.

Kluczowe jest znaczenie agonii. Umieranie człowieka, to „ostania walka”. W tym decydującym momencie szatan ze wszystkich sił atakuje konającego. Wielką pomoc niesie konającemu Maryja, św. Józef (patron umierających), Michał Archanioł, „Koronka do Miłosierdzia Bożego”. Amen.